Αναξιοπουστα πρωθυπουργέ μας, όσο εισαι ακόμα Πρωθυπουργός αυτού του μαρτυρικού τοπου σήμερα πέρασες μια δύσκολη ΜΕΡΑ και στο τέλος της ίσως αισθάνεστε και εσύ και το σκατόσογο σου νικητές .
Όμως ένα τυχαίο γεγονός ήρθε να σημαδέψει την συγκεκριμένη μέρα και έλαχε σε έμενα να στο τονίσω .
Σήμερα πιάστηκε ο φίλος σου ο φοβερός και ο Τρομέρος τύραννος της Λιβύης ο Καντάφι κολλητάρι σου μέντορας σου και αφεντικό σου δεδομένου ότι στα δύσκολα σε χαρτζιλίκωνε κει στο αντίσκηνο πότε πότε,δεν ξέρω αν σου έκανε και τίποτε άλλο.
Τύραννος φοβερός Σοσιαλιστής και αυτός σου έδωσε αρκετά μαθήματα που προσπάθησες να τα εφαρμόσεις και εσύ πίστα (είσαστε άλλωστε της ίδιας σχολής).
Ελα ομώς που όλα τα καλά τελειώνουν κάποτε και ότι ανεβαίνει κατεβαίνει ,έτσι και ο μέγας Τύραννος έκανε τον κύκλο του εξετέλεσε την Αποστόλη του και ταν πια άχρηστος στα αφεντικά σας .
Και ένα πρωί τον επέταξαν σαν χρησιμοποιημένο προφυλακτικό,αν δεν ξερες τι είναι δες την φάτσα σου με σκούφο και σήμερα έπεσε στα χέρια του λαού που τον είχε φέρει στην πείνα την εξαθλίωση και την απόγνωση ενώ αυτός την πέρναγε μπέικα,
ίσως να αγόραζε ποδήλατα με 15,000 ευρώ κανό με 10,000 έτρωγε σου σι στο Λονδίνο ξέρεις εκεί πίσω από τα Harrolds να πέταγε με ιδιωτικό αεροπλάνο από εδώ μέχρι την Τίνα,τέλος πάντων έκανε ότι του γουστάριζε σαν κάτι δικούς μας εδώ.
Αλλά μάγκα μου σήμερα που εσύ είπες δόξα τον Ιεχωβά (δεν ξεχνάω ότι είσαι Εβραίος) αυτόν τον κάνανε τσακωτό και κοίτα ρε πως τον καταντήσαμε ,τον φόβο και τον τρόμο της Λιβύης.
Κοίτα να μαθαίνεις
Αν νομίζεις οτι εδώ τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά σου βάζω πιο κάτω ένα παλιό άρθρο του olympia gr να δεις τι έπαθε ένας άλλος τριμ΄΄αλακας σαν και σένα ο Ανδρόνικος ο Κομνηνός που είχε πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ στο Βυζάντιο,
μελέτησε το και θα καταλάβεις πως τα γεγονότα επαναλαμβάνονται τα πρόσωπα αλλάζουν, εσένα περιμένουμε άντε καμιά Βδομάδα ακόμα παρέα με τον χατζηαβάτη τον Του
ύρκογλου για να συμπληρωθεί το καρέ
Τουλαχιστον αίμα ξέρεις πως και τι, δεν έχεις αγωνία,
βέβαια οι διαδικασίες έχουν αγριέψει
σφάξιμο γδάρσιμο και ο αντρικός με τα λεφτά κοπάνα όλοι και πεθαμένο μαλάκα θα σε κράζουν
Αλλά ελα καμάρωσε τον φιλό σου τόσες γλυκές στιγμές περάσατε μαζί να δεις πόσα θα φάει από αυτά που φίλαγε άλλα τόσα όσα θα προλάβεις να φας εσύ παλιολιγούρη που μέχρι να τα φας ο αντρικός θα σου έχει κάνει το μεγάλο ιωβηλαίο άντε να φας καμιά λεκάνη κόλλυβα χαλασμένα.
Να δω τότε την μαγκιά σας και τα Καλαμπαλίκια σας κρεμασμένα από κανένα τσιγκέλι σινιάλο για τους Γερμανούς ότι από εδώ ξεβρωμίσαμε να πάνε στα τσακίδια .
Άντε η ώρα η καλή γιατί πολλά τα είπαμε και δεν γουστάρω πολλά πάρε δώσε μαζί σου.
Διάβασε όμως κι αυτό φαντάζομαι πολύ θα σε συγκινήσει, γιά σένα παληκάρι μου το φύλαγα τοσο καιρό.
11. 9. 1185: Όταν ο λαός κομμάτιαζε τον διεφθαρμένο τύραννο – εκμεταλλευτή.
Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Σεπτεμβρίου 12, 2011
Η Ιστορία διδάσκει… – Βυζαντινό Στασιωτικό
Η ενδεκάτη Σεπτεμβρίου έχει μείνει στην μνήμη του σημερινού ανθρώπου με την αναφορά στα «τρομοκρατικά» γεγονότα του 2001. Αλλά η σημερινή ανάρτηση θα μας πάει πίσω σε άλλα γεγονότα που δεν έχουν σχέση. 826 χρόνια πίσω, στις ένδεκα Σεμπτεμβρίου του έτους 1185 μ. Χ., όταν ο λαός της Κωνσταντινούπολης αγανακτισμένος και οργισμένος πολύ κατά του Κομνηνού Ανδρόνικου δείχνει το άσχημο πρόσωπό του αλλά και επιβεβαιώνει το γεγονός ότι πάνω και από το πρόσωπο του αυτοκράτορα βρίσκεται μονάχα αυτός και ότι η λαϊκή έγκριση είναι αυτή που τον νομιμοποιεί…
Αφήνω τον Ζ. Αϊναλή να μας αφηγηθεί και να σχολιάσει τα γεγονότα, δανειζόμενος τα λόγια του από το περιοδικό Ποιείν :
11 Σεπτεμβρίου 1185. Ο λαός της Κωνσταντινούπολης, αγανακτισμένος από την πολιτική του Ανδρόνικου Κομνηνού, αρχίζει να συγκεντρώνεται με απειλητικές διαθέσεις έξω απ’ το παλάτι των Βλαχερνών. Ο Ανδρόνικος αντιλαμβάνεται ότι οι ώρες του είναι μετρημένες. Φυγαδεύεται από το παλάτι με τη βοήθεια μερικών πιστών του υπηρετών και τη συνοδεία των δύο γυναικών του, της συζύγου του και της ερωμένης του, κι αποπειράται να διαφύγει στα κρυφά στην Κριμαία με το πλοίο. Δεν έχει προλάβει εντούτοις να σαλπάρει το πλοίο όταν η θάλασσα, θαρρείς αγανακτώντας κι εκείνη εναντίον του, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Χωνιάτης, αρχίζει να οργίζεται. Αμέσως σηκώνεται μια τρικυμία τρομερή που ξεβράζει το πλοίο στην ακτή. Εκεί συνελήφθη ο Κομνηνός. Ναυαγισμένος, με τις δυο γυναίκες του, στις ξέρες.
Του δέσανε τα χέρια, του δέσανε τα πόδια, του πήραν και το ξίφος. Και πιάνοντας παλιά του τέχνη κόσκινο άρχισε να θρηνεί ο Κομνηνός και να οδύρεται και να παρακαλεί σαν επιδέξιος θεατρίνος τους δεσμώτες του ποιος ναν τον σπλαχνιστεί. Αλλά εις μάτην. Όσα κι αν μηχανεύοταν το πολύτροπο μυαλό του τ’ ανόσια του έργα χώρο δεν άφηναν στους δεσμώτες του για οίκτο• ήτανε τα αυτιά τους θαρρείς και βουλωμένα με κερί να μην ακούν τον ήχο των Σειρήνων. Με διπλή τον δέσανε λοιπόν παχιά αλυσίδα, του την περάσανε στον τράχηλο σφιχτά και τον εσύρανε μπροστά στον δήμο δέσμιο. Ο Άγγελος, που μιαν ημέρα πριν είχε ο λαός κηρύξει αυτοκράτορα μες στην Αγιά Σοφιά, του έκοψε με πέλεκυ, απ’ την αγκώνα, το χέρι το δεξί και τον πέταξε βορρά μες στο λαό της Βασιλεύουσας. Τότε του βγάλανε τα μάτια του, του ξεριζώσανε τα δόντια του, τις τρίχες απ’ το μούσι του και του ξυρίσαν το κεφάλι. Κι έτσι μαγαρισμένο και γυμνό τον κάθισαν σε κάμηλο ψωριάρα και τον περιέφεραν στην αγορά, ανάμεσα στο πλήθος, και τον διαπόμπευαν για μέρες. Κι όσους μέχρι τη μέρα εκείνη ο Κομνηνός καταδυνάστευε, χασάπηδες και βυρσοδέψες και μικροπωλητές και ταβερνιάρηδες και φουρναραίοι και βουργησέοι, ολάκερος ο λαός της Πόλης, παίρνανε την εκδίκηση τους, ένας-ένας γινόταν από θύμα θύτης. Απ’ όπου κι αν περνούσε κάποια καινούργια τιμωρία το πλήθος μηχανεύοταν: τον βρίζαν και τον φτύνανε τον Κομνηνό, εκσφενδονίζαν αντικείμενα στο μέχρι πρότινος περήφανο κεφάλι του. Τον λέγαν σκύλο και τον λιθοβολούσαν. Πουτάνας γιο και του πετάγανε στο πρόσωπο ακαθαρσίες ανθρώπινες και κοπριές βοδιών. Κι έκαψαν νερό και του το πέταξαν στη μούρη. Κι όταν απόκαμε ο Κομνηνός κι έπεσε απ’ την καμήλα, άρπαξε κάποιος μάχαιρα διπλή ακονισμένη και του ‘κοψε ως τη ρίζα το πέος και τ’ αρχίδια και τα κράδαινε σαν τρόπαιο ψηλά μπροστά στο αλαλάζων πλήθος. Και κάποιος άλλος πήρε το σπαθί και το ‘χωσε βαθιά μες στο λαιμό του αλικοβάφοντας το φάρυγγα. Αυτό ήταν το τέλος του Ανδρόνικου Κομνηνού, του τελευταίου των Κομνηνών.Στο ‘σκοταδιστικό’ Βυζάντιο ο λαός πήρε πολλές φορές την κατάσταση στα χέρια του για να ορίσει τη μοίρα του κι οι εξεγέρσεις κάθε άλλο παρά σπάνιες ήταν, ιδίως στην Βασιλεύουσα. Σε αντίθεση με τη Δύση, όπου βασιλεύαν, από καταβολής δυτικών κοινωνιών, 2-3 φαμίλιες, στο Βυζάντιο, με τις ρωμαϊκές πολιτικές παραδόσεις του και το ελληνορωμαϊκό πολιτικό φαντασιακό του, ο αυτοκράτωρ υπήρξε πάντοτε άρχων αιρετός. Κοιτάς στην ιστορία της Γαλλίας και βλέπεις ότι από το 987 μέχρι και το 1789 κυβερνά κατ’ ουσίαν μία και μόνο οικογένεια. Κι ο τελευταίος απόγονος του Ούγου Καπέτου δεν θα πεθάνει στην γκιλοτίνα καρατομημένος στις 21 Γενάρη του 1793, αλλά μισόν αιώνα αργότερα στο κρεβάτι του, ένα αυγουστιάτικο πρωινό του 1850, παραιτημένος και αυτοεξόριστος μετά από μιαν άλλη εξέγερση, εκείνη του 1848. Χίλια χρόνια, χίλια χρόνια και δυο επαναστάσεις χρειάστηκαν οι Γάλλοι για να ξεφορτωθούνε τους Καπετο-Βουρβόνους! Έτσι, αν κι όσα προφέρει εμπρός στην Εθνοσυνέλευση ο Saint-Just στις 13 Νοεμβρίου 1792 (Discours sur le jugement de Louis XVI) μπορεί να φαντάζουν για την πολιτική συνείδηση του μέσου ευρωπαίου ριζοσπαστικά, ιδωμένα από μια βυζαντινή οπτική είναι απολύτως κοινότυπα –αν όχι και συντηρητικά, καθόσον είχαν ήδη καθαγιαστεί από την πολιτική πρακτική εκατονταετηρίδων. Στο Βυζάντιο είναι ιερός ο θεσμός της βασιλείας και όχι το πρόσωπο του μονάρχη. Αυτό έχει μία διπλή συνέπεια: πρώτον, στο Βυζάντιο, και σε πλήρη αντίθεση με τη Δύση, ο μονάρχης εκείνος που θα βεβήλωνε, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, τον θεσμό της βασιλείας κινδύνευε να έρθει άμεσα αντιμέτωπος με το λαό, ως υπόλογος εσχάτης προδοσίας. Και δεύτερον στο Βυζάντιο, και σε πλήρη αντίθεση με τη Δύση ακόμα μια φορά, οποιοσδήποτε μπορούσε να κυβερνήσει: απλοί στρατιωτικοί, σαν τον Φωκά, άσημοι πρωτοπαλαιστές απ’ την Μακεδονία, σαν τον Βασίλειο, Σύριοι καραβανάδες, σαν τον Λέοντα τον Ίσαυρο, Αρμένηδες, σαν τον Φιλιππικό Βαρδάνη, γραφειοκράτες, σαν τους δυο Αναστάσιους, γυναίκες, σαν την Ειρήνη. Γι αυτό και στο Βυζάντιο η διαδοχή δεν εξασφαλίζεται ποτέ αυτόματα και μηχανικά. Ένας «πορφυρογέννητος» αυτοκράτορας είναι τόσο σπάνιος που η Ιστορία αισθάνθηκε την ανάγκη να του προσάψει ακριβώς το προσωνύμι αυτό, Πορφυρογέννητος, όπως σε άλλους προσήπτε τα Σοφός και Δίκαιος ή και Κοπρώνυμος και Ρινότμητος. Στο ‘σκοταδιστικό’ Βυζάντιο η λαϊκή έγκριση είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάληψη και, κυρίως, την διατήρηση της εξουσίας. Κι ένας μονάρχης που χάνει τη λαϊκή έγκριση γνωρίζει ότι δεν του μένει παρά να παραιτηθεί και να αποσυρθεί, εάν δεν θέλει να έρθει αντιμέτωπος με τα χειρότερα. Γι αυτό και ο Ιουστινιανός, όταν ο λαός της Βασιλεύουσας κατά τη Στάση του Νίκα ανακήρυξε αυτοκράτορα τον Υπάτιο δεν σκέφτεται παρά το πώς θα δραπετεύσει από την Βασιλεύουσα. Η πρώτη του σκέψη, σε πλήρη συμφωνία με την πολιτική λογική της εποχής, δεν είναι το πώς θα καταπνίξει την εξέγερση ή το πώς θα διατηρήσει την εξουσία. Η πρώτη του σκέψη είναι το πώς θα φύγει σώος και αβλαβής, καθόσον δεν νοείται καν να παραμείνει στην εξουσία έχοντας απωλέσει την λαϊκή υποστήριξη. Τότε είναι που τον συγκρατεί η Θεοδώρα λέγοντας του το παροιμιακό –και επονείδιστο μέσα στον καιροσκοπισμό του- «ὡς καλὸν ἐντάφιον ἡ βασιλεία ἐστί». Όμως τη φράση τούτη δεν την διατυπώνει για πρώτη φορά μέσα στην Ιστορία η Θεοδώρα, η πόρνη που ‘γινε αυτοκράτειρα• τούτη τη φράση την απευθύνει για πρώτη φορά ένας στενός φίλος του στον Διονύσιο, τον τύραννο των Συρακουσών το 403 π.Χ. Με μια μικρή διαφορά εντούτοις: όπως μας πληροφορεί ο Ισοκράτης (Αρχίδαμος, 45) η αρχική φράση αναφέρεται στην τυραννίδα και ουδόλως στην βασιλεία: «ὡς καλόν ἐστιν ἐντάφιον ἡ τυραννίς». Φράση που στο εξής θα καταστεί παροιμιακή και θα γνωρίσει μεγάλη επιτυχία μεταξύ των συγγραφέων της ελληνιστικής περιόδου, όπου την συναντάμε, για παράδειγμα, μεταξύ άλλων στον Διόδωρο το Σικελιώτη (Βιβλιοθήκη Ιστορική, Βιβλίο ΙΔ.VIII.5) και κυρίως τον Πλούταρχο. Στον Πλούταρχο όμως η φράση είναι αντεστραμμένη και πλέον εκφέρεται ήδη με ένα σαφές αρνητικό πρόσημο• έτσι στον Μάρκο Κάτωνα (24.11.8) γράφει: «ἀλλ’ ὥσπερ Διονύσιόν τις ἔπεισε κάλλιστον ἐντάφιον ἡγεῖσθαι τὴν τυραννίδα» (και το επαναλαμβάνει στο Εἰ πρεσβυτέρῳ πολιτευτέον). Εκείνο το απαξιωτικό «τις ἔπεισε» κι εκείνο το «ἡγεῖσθαι» είναι που δίνουν εδώ ξεκάθαρα τον τόνο. Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε μια σαφέστερη καταδίκη της τυραννίδας από τον Πλούταρχο, έστω και μέσω αυτής της έμμεσης διατύπωση της. Έτσι, ο Προκόπιος, μέσα από ένα περίτεχνο πλέγμα διακειμενικών αναφορών υποκαθιστά το «τυραννίς» της αρχικής -επαναλαμβάνω παροιμιακής- φράσης με το «βασιλεία». Παρόλα αυτά, έστω κι αν προσπάθησε μ’ αυτή την υποκατάσταση να κρατήσει τα προσχήματα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και το υπονοούμενο ηχεί τόσο ευδιάκριτα ωσάν να είχε ευθαρσώς διατυπωθεί: Ιουστινιανέ είσαι τύραννος! Συγκρίνοντας εμμέσως τον έκπτωτο πλέον Ιουστινιανό (έκπτωτο καθόσον έχει εκπέσει ήδη στη συνείδηση του λαού) με τον τύραννο των Συρακουσών, Διονύσιο, υπονοεί σχετικά ξεκάθαρα ότι πλέον η εξουσία του Ιουστινιανού, που δεν έχει κανένα λαϊκό έρεισμα, έχει πάψει να είναι «βασιλεία» και έχει γίνει «τυραννίς», κι ότι ο ίδιος ο Ιουστινιανός δεν είναι παρά ένας κοινός τύραννος, δηλαδή σύμφωνα με τη βυζαντινή πολιτική ορολογία ένας κοινός «σφετεριστής». Και προειδοποιεί, έμμεσα μα σθεναρά, πως όσοι τύραννοι επιλέξουν να γαντζωθούν από την εξουσία πνίγοντας το λαό στο αίμα, όπως συνέβη κατά την εξέγερση του Νίκα, αργά ή γρήγορα θα κριθούν. Είτε άμεσα από τον ίδιο το λαό, είτε έμμεσα από την Ιστορία.
Και μπορεί οι συγγραφείς της περιόδου, πιστοί στις ταξικές καταβολές τους, να πάσχουν να μας πείσουν, παρακινημένοι από την καθημερινή αμοιβή και τα συμφέροντα της τάξης τους, για τον ανεγκέφαλο και στασιαστή όχλο, μπορεί να εξεμούνε καθημερινά τη χολή τους, την περιφρόνηση και τη σιχασιά τους για τους βρωμιάρηδες κι άπλυτους «βυρσοδέψες και αλλαντοπώλες» που τολμούν ν’ απλώνουν τις ελεεινές χερούκλες τους πάνω σ’ αριστοκράτες, γόνους αυτοκρατόρων, αλλά πίσω απ’ τις γραμμές μπορούμε εμείς ακόμα σήμερα να διαβάζουμε την δίκαιη οργή όλων των βυρσοδεψών και όλων των χασάπηδων, όλων των φουρναραίων και των μπακάληδων που με τα βρώμια, χοντροκομμένα χέρια τους δράττονται της ζωής τους και της μοίρας τους και τιμωρούν φρικτά τους τύραννους των…
Το κείμενο του Χωνιάτη μπορεί κανείς να το διαβάσει εδώ
Σίγουρα η κάθε βίαια πράξη δεν μπορεί να δικαιολογηθεί και ιδιαίτερα τέτοιες (ίσως ιστορημένες καθ υπερβολήν) θηριωδίες που δείχνουν μια αρκετά ζοφερή εικόνα της εποχής, απόπου και αν προέρχεται, είτε από ανοργάνωτες είτε από οργανωμένς κοινωνίες, ή και συντεταγμένες πολιτείες, όπως βέβαια και η κάθε κατάχρηση της εξουσίας.
Πάντως αν και είναι κοινή αντίληψη ότι ο κάθε αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (όπως λεγόταν το Βυζάντιο πριν την πλαστογράφηση του Hieronymus Wolf, ενός ελάσσονος Γερμανού ιστορικού του 16 αι. μάλλον με κάποιες επιδιόξεις) είχε την απόλυτη εξουσία πάνω σε πολίτες-ιδιώτες της αυτοκρατορίας, υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία που δείχνουν το αντίθετο.
Μπορεί ο θεσμός του αυτοκράτορα να χαρακτηριζόταν από συγκεντρωτισμό αλλά ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοικήσεως όπως είχε καθιερωθεί από τους «πάλαι νόμους» που επέτρεπαν την λειτουργία «βουλευτῶν καὶ βουλευτηρίων», σχεδόν πάντα αποτελούσε ένα πολιτικό-κοινωνικό αντίβαρο. Έτσι σύμφωνα με τον Ν. Πανταζόπουλο (καθηγητή του Ρωμαικού Δικαίου) αν και μπορεί να έγιναν νόμοι (Νεαρές) για τον περιορισμό τους, πάντα υπήρχαν ομαδώσεις όπως οι κωμητουρίες, οι μητροκωμίες, οι ομάδες χωρίων και τα ελευθερικά χωριά, που είχαν ασφαλώς κοινοτική συγκρότηση ακόμη και με αιρετούς εκπροσώπους που συμμετείχαν και στην απονομή της δικαιοσύνης. Αργότερα μάλιστα η κοινοτική ζωή στην ύπαιθρο είναι τόσο συγκροτημένη που πετυχαίνουν ακόμη και την αναγνώριση σημαντικών ατομικών ελευθεριών που αντετίθεντο στην πιθανή αυθαιρεσία των φεουδαρχών και των μεγαλογαιοκτημόνων. Έτσι αν και μπορεί πλεον να μην υπήρχαν οι πόλεις κράτη της αρχαιότητας, οι πολίτες της αυτοκρατορίας μπορούσαν ακόμη να οργανώνονται «κατὰ τὴν ἀρχαίαν αὐτῶν συνήθειαν», να πολιτεύονται και να διαμορφώνουν συλλογικά όσο γινόταν το περιβάλλον και τον βίον τους. Κάτι που εξακολούθησαν να κάνουν οι Έλληνες, οι Ρωμιοί και κατά την Τουρκοκρατία διατηρώντας και αναπτύσσοντας «ένα δοκιμασμένο από μακραίωνη συλλογική εμπειρία σύστημα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν πρότυπο στην προσπάθεια συγκροτήσεως και οργανώσεως του Νεοελληνικού Κράτους» κατά τα λόγια του Πανταζόπουλου και που έκανε τον Οδ. Ελύτη να αναρωτιέται:
Τί σταμάτησε αυτά τα κινήματα ψυχής που αξιώθηκαν κι έφτασαν ως τις κοινότητες; Ποιός καπάκωσε μια τέτοιου είδους αρετή, που μπορούσε μια μέρα να μας οδηγήσει σ’ενα ιδιότυπο, κομμένο στα μέτρα της χώρας πολίτευμα; Όπου το κοινόν αίσθημα να συμπίπτει με κείνο τών αρίστων. από «τὰ Δημόσια
Άντε και στα δικά σου το αδικοχαμένο αίμα πάντα βρίσκει και πνίγει τους αίτιους για το μεγάλο του ταξείδι
Φαντάζομαι και τον Benny να τον κυνηγάει ο πεινασμένος όχλος και να τρέχει,
και γαμώ τα καρτούν, με αυτό θα μεγαλώσουν γενιές και γενιές ξεπουλημένων Ελληνόπουλων από τα μούτρα σας,
κανένα ποτέ δεν χώνεψε τον Χατζηαβάτη γιατί ήταν προσκυνημένος.
Όλα τον Καραγκιόζη είχαν ήρωα όσο φτωχός κι αν ήταν γιατί μέσα στην φτώχεια του είχε και φιλότιμο και αξιοπρέπεια που δεν τα έχετε δει ούτε στον ύπνο σας αμερικανοθρεμμένοι Τύραννοι Γερμανοτσολιάδες.
Άντε η ώρα η καλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου